Ze vertelde verhalen over parkietjes, haar parkietjes. Zo bracht ze het vertrouwde thuis wat dichterbij in het ziekenhuis. En hij luisterde. Vertel nog meer.
Samen op reis naar geborgenheid, warmte en vrolijkheid vanuit het ziekenhuisbed. De reis samen duurde lang, wekenlang. Een vriendschap werd geboren met parkietjes als symbool.
Maanden later overleed ze. De klap was hard. Het verdriet groot. Het verhaal van de parkieten eindigde niet. Zij kregen een nestje. Een ervan was Emily.
Hij kreeg Emily, bijzondere Emily. Blauw, wit, lief en ondeugend.
Emily vertelt nog steeds het verhaal over een meisje dat te vroeg overleed, over liefde, verdriet, vriendschap en thuis willen zijn.
