Kort verhaal – Dialoog en stijl
Mamma en ik zijn op weg van de ene trein naar de andere. Die moet gehaald, anders komen we veel te laat bij oma.
‘Als ik op die lijn ga staan, dan ben ik morgen dood.’ Mamma trekt aan mijn hand. ‘Schiet nou eens op, Jasmijn, anders halen we de trein niet.’
Mijn voeten zet ik voorzichtig midden op de stoeptegels en probeer de lijntjes niet te raken. Zal best, dit is ook belangrijk. ‘Mam, waarom is het haar van oma wit?’
‘Huh?’ Mamma kijkt naar boven, naar de borden. Spoor 7. Een harde stem klinkt. ‘Wegens een kapotte spoorwissel vertrekt de trein naar Rotterdam van 10 uur 48 niet van spoor 7 maar van spoor 9. Herhaling. Wegens een kapotte spoorwissel vertrekt de trein naar Rotterdam van 10 uur 48 niet van spoor 7, maar van spoor 9.’
Mamma kijkt op haar horloge. ‘We moeten echt doorlopen, Jasmijn. Oma is oud, daarom zijn haar haren wit.’
De vierkante tegels gaan over in langwerpige witte, met lange, hoge ribbels. Ik zet mijn voet op de ribbel. Ik lijk wel een koorddanser. ‘Kijk mam, ik werk in het circus en nu sta ik heel hoog op een touw.’ Mamma zucht. ‘Ja, Jasmijn, kom op.’
‘Mam, ik heb het record verbroken. De snelste tijd van de hele wereld. Over een touw van de ene kant naar de andere!’ Mijn neus gaat naar mijn knieën mijn arm zwaai ik met een sierlijke boog opzij. Als een diepe buiging.
‘Jasmijn, je weet toch dat oma morgen naar het ziekenhuis moet? Dat ze erg ziek is?’ Met een fluittoon gaat de deur van de trein voor mamma’s neus open. Ik zie de zweetdruppeltjes op haar voorhoofd. Ze heeft nog niet gelachen vandaag. ‘En daar stoppen ze superkrachten in haar lichaam en kan ze vliegen!’ Ik spring met sierlijk de trein in en doe mijn armen omhoog en omlaag. Alsof ik vlieg.
‘Ja, dan krijgt ze superkrachten.’ Mamma zucht en gaat zitten op de blauwe bank. Ze schuift door naar het raampje en staart naar buiten. Ik ga naast haar zitten en pak haar hand. ‘Komt vast goed, mam.’ Ze kijkt mij aan en glimlacht. Haar ogen doen niet mee.
Langzaam komt de trein in beweging.
