Meestal gedraag ik me behoorlijk netjes als het op snoepen aankomt. Maar ook ik heb zo mijn zwakke plekken en chocolade is er één van.
Het scheelt, ik ben in mijn liefde voor chocolade niet de enige en dat geeft onvoorwaardelijke steun. Zelfs mijn partner zegt dat hij van chocola houdt, maar dan van witte chocolade.
Maar witte chocolade is geen chocolade. Puur moet het zijn, zo puur als maar kan.
Niet ‘zonder’
Over het algemeen eet ik tijden geen chocolade. Ik denk er niet eens aan!
Maar er zijn van die dagen dat ‘zonder’ niet in mijn woordenboek voorkomt.
En dat snapt meneer Partner dan weer niet. Hoezo moet het? Het is maar chocolade? Een noodzaak? Stel je niet aan.
Als ik op zo’n dag geen chocolade eet, dan kan ik niet studeren, niet meer werken, niet lezen of me concentreren. Sterker nog, zelfs op mijn mobieltje kijken is een hele opgave.
Tenen zijn opeens een stuk langer.
Koffie of thee zonder stukje pure chocolade is niet meer de moeite waard.
Vandaag is zo’n dag
Nou vandaag is het zo’n dag. Eigenlijk moet ik stevig aan de slag met huiswerk nakijken. En de datum van de deadline voor het schrijven van de cursus is opeens dichterbij dan ik dacht.
Maar ik kan me niet concentreren.
De teksten lijken in het Arabisch, mijn bureaustoel lijkt op een skippybal en de koffie staat me nu voor de derde keer koud aan te staren.
Puur voor noodgevallen
Gelukkig heb ik voor zulke dagen een klein geheim doosje met pure chocolaatjes, een soort Eerste-Hulp-Bij-Chocoladegebrek-kit.
Tijd om deze in te schakelen, dit is een noodgeval.
Hulp is onderweg! Ik ben ook maar een mens…
Hete zwarte koffie met een puur chocolaatje gaat mijn redding zijn.
De zon gaat weer schijnen, ellende bestaat niet meer.
Ik krijg weer focus en het geduld van een Tibetaanse monnik die bezig is met een zandmandala.
Pure chocolade, geen witte natuurlijk.
Want witte chocolade is geen chocolade.
