Het scheelt, ik ben in mijn liefde voor chocolade niet de enige en dat geeft onvoorwaardelijke steun. Zelfs mijn partner zegt dat hij van chocola houdt, maar dan van witte chocolade.
Maar witte chocolade is geen chocolade. Puur moet het zijn, zo puur als maar kan.
Niet ‘zonder’
Over het algemeen eet ik tijden geen chocolade. Ik denk er niet eens aan! Maar er zijn van die dagen dat ‘zonder’ niet in mijn woordenboek voorkomt. En dat snapt meneer Partner dan weer niet. Hoezo moet het? Het is maar chocolade? Een noodzaak? Stel je niet aan.
Als ik op zo’n dag geen chocolade eet, dan kan ik niet notuleren, niet meer werken, niet lezen of me concentreren. Sterker nog, zelfs op mijn mobieltje kijken is een hele opgave.Tenen zijn ook opeens een stuk langer.
Koffie (of thee) zonder stukje pure chocolade is niet langer interessant.
Vandaag is zo’n dag
Nou vandaag is het zo’n dag. Eigenlijk moet ik stevig aan de slag met het uitwerken van mijn studieopdracht. De datum van de deadline voor het schrijven van deel II van mijn kinderboek is opeens dichterbij dan ik dacht (ja, ook nog ..).
Maar ik kan me niet concentreren. De teksten lijken in het Arabisch, mijn bureaustoel lijkt op een skippybal en de koffie staat me nu al voor de derde keer koud aan te staren.
Puur voor noodgevallen
Gelukkig zijn de kerstpakketten nog wel eens gevuld met chocola en zit mijn Eerste-Hulp-Bij-Chocoladegebrek-kit weer vol.Tijd om deze in te schakelen, dit is een noodgeval. Hulp is onderweg! Hete zwarte koffie met een puur chocolaatje gaat mijn redding zijn. De zon gaat weer schijnen, ellende bestaat niet meer. Ik krijg de focus en het geduld van een Tibetaanse monnik die bezig is met een zandmandala.
Maar wel pure chocolade, geen witte natuurlijk.
Want witte chocolade is geen chocolade, wat vind jij?
