Zal ik het gewoon weer afzeggen? De knoop in mijn maag voelt nog wat steviger. Als een zwerm spreeuwen vliegen kreten als ‘mens, dat kan jij toch niet’ en ‘hou het gewoon bij lezen zeg’ door mijn hoofd. De zoveelste zucht.
Het kantoor, waar ik zit, wordt warmer en warmer. Zo’n typisch benauwde zomerdag in Nederland waarop je bijna gaat verlangen naar grijs en regen. Nog even en het is vakantie. Ik kijk naar het computerscherm zonder wat te zien. Wat wil ik nou? Schrijven, ja dat is duidelijk.
Waar haal ik het achterlijke idee vandaan dat ik een kinderboek wil schrijven? Er zit een irritante plop in mijn oor die na drie keer slikken nog steeds niet is verdwenen. Zenuwen. Alsof ik als klein meisje naar de schooltandarts moet. In zo’n grote bus op het plein. Met weke knieën naar een ellendig moment die met iedere stap dichterbij komt.
Het is maar een gesprekje, een kennismaking, meid. Niet meer dan dat. Een uitleg over hoe de begeleiding eruit ziet. That’s all. Weer een zucht.
Het voelt als meer dan een gesprekje, het is de eerste stap op weg naar mijn droom.
